Van Tamale naar Cape Coast

Zaterdag 20 oktober 2012

De dag voordat we op weg gaan richting het zuiden. Uiteindelijk moet er nog veel gedaan worden vandaag, dus de wekker gaat al vroeg. Om 6 uur 's ochtends zitten we al achter de emmers met water om onze was te doen. Eigenlijk helemaal zo gek nog niet, het is namelijk nog een heerlijk temperatuurtje. Rond acht uur haalt Saani ons op en halen we ons buskaartje voor morgen op naar Techiman. We moeten 6 uur aanwezig zijn op het busstation en 7 uur gaat de bus weg, nou we zullen het zien morgen.
We rijden door naar het Catholic Guesthouse waar we Anneke oppikken om weer verder te reizen naar een compound buiten de stad waar de moeder van Saani woont. We voelen ons hier wel wat thuis, het is hier een stuk rustiger, het platteland van Tamale. De compound bestaat uit veel ronde en vierkante hutjes. De kleine kindjes zijn blanken helemaal niet gewend dus blijven ze ook angstvallig bij ons uit de buurt. Door de chief van het dorpje worden we hartelijk ontvangen en worden we rondgeleidt in het compound. We gaan naar het hutje waar de moeder van Saani woont. Ze woont in een klein hutje van ongeveer 8 m2, maar niet alleen. Ze hebben drie van deze hutjes naast elkaar die ze met 17 vrouwen delen, nee niet echt veel plek. Voor ons niet voor te stellen. Anneke heeft voor haar een mooi cadeau en lambertine en Annet hebben voor de kinderen nog allemaal kleine speeltjes om uit te delen waar ze dolblij mee zijn. Voor een zwangere vrouw en een paar vrouwen met babies laten we kleertjes achter. Iedereen blij achterlatend stappen wij de auto weer in en gaan we weer terug naar Sweeba.
Van het koken een paar dagen geleden hebben we nog genoeg over om nog een keer pannenkoeken te bakken dus met twee koekenpannen en twee vuurtjes hebben we binen no time heerlijke pannenkoekjes gebakken die we heerlijk met het hele gezin opgesmuld hebben.
's Middag gaan we vol verwachting naar de mevrouw die onze tassen heeft gemaakt. In het eerste ogenblik zien we al dat de tassen veel te groot zijn. Zelf is ze helemaal trots op het resultaat, maar hoe langer we kijken hoe meer gebreken we aan de tas ontdekken. Een echte miskoop, wel erg jammer van onze mooie stof. Toch beter op letten of iemand een naai certificaat heeft! Dit hadden we zelf namelijk ook nog wel voor elkaar gekregen.

Aan het eind van de middag gaan we bij Mariam en haar familie langs voor we weggaan om afscheid te nemen. Annet heeft voor de broertjes van Mariam een voetbalshirt en broekje meegenomen. Ook voor de zusjes hebben we een klein cadeautje meegenomen. De jongens glunderen erover en de jongste oppert gelijk dat hij nu vast wel naar de voetbalacademy kan.

Beetje krap in tijd gaan we op weg naar de vader van Saani. Ja we hebben Saani zijn moeder bezocht en kunnen zijn vader daarom niet overslaan. Zijn vader en moeder zijn gescheiden en de compound waar we vanochtend zijn geweest is van de broer van Saani's moeder. Saani's vader is Chief van een compound midden in de stad en ook erg leuk om even bezocht te hebben. Saani's vader heeft inmiddel 32 kinderen. Het was er dan ook een gekrioel van (klein)kinderen, erg bijzonder.

's Avonds gaan we uit eten omdat het onze laatste dag in Tamale is. Samen met anneke, Saani, Shani jr en Shafik hebben we er nog een gezellige laatste avond gehad. Weer redelijk op tijd terug naar Sweeba, want morgenvroeg moeten we er weer vroeg uit.

Zondag 21 oktober 2012

Om 6 uur afscheid genomen van Sweeba en de rest van de familie. We gaan ze wel missen! Van Sweeba hebben we nog een dikke knuffel gekregen en zijn we nog met iedereen voor het huis op de foto geweest.
Bij het busstation staan we versteld, de bus is er kwart voor zeven en zeven uur rijden we op tijd weg in een super de luxe bus met airco, waar we in leren fautails in de ligstand heerlijk verder kunnen slapen.
Vier uur later worden we in Techiman afgezet en kunnen we hier met de 'shared taxi' naar Nkoranza waar het ''hand in hand project'' is. Het hand in hand project geeft plaats aan verstandelijk gehandicapte kinderen. Een heel goed project, omdat deze kinderen in de gewone samenleving niet worden geaccepteert. Veel gehandicapten kinderen worden op straat door hun ouders achter gelaten. Het hand in hand project vangt deze kinderen op. Aangekomen bij het project zien we dat het restaurantje vol nederlanders zit, hmmm dat was nu ook niet helemaal de bedoeling. Maar al snel komen we erachter dat het een grote groep vrijwilligers is die nieuwe huisjes bouwt voor nog meer kinderen. Er wonen nu 82 kinderen en de beheerders willen uitbreiden naar plek voor 100 kinderen.

Maandag 22 oktober 2012

Deze ochtend is het een vrolijke bedoening. Er wordt een doopdienst gehouden waar 7 nieuwe kinderen worden gedoopt. Met veel muziek en dansen is het een erg leuke dienst. 's Middags gaan wij naar Boabeng Fiema. Dit zijn twee dorpjes waar apen heilig zijn verklaart en waar dus heel veel apen te zien zijn, omdat er niet op ze gejaagd mag worden. Met een zakje pinda's in de aanslag zien we alleen heel in de verte een paar apen in de bomen zitten. Maar er komt verandering in, in een mum van tijd zit er zo vijf apen om ons heen, de mona's en die pakken de nootjes gewoon uit onze handen om ze heerlijk op te peuzelen. Erg schattig, we hebben samen denk ik ook wel zo'n 400 foto's gemaakt ;) Ook is er een apenbegraafplaats om de heilige apen de laatse eer te bewijzen. Ook erg leuk is een soort boom dat er groeit. Deze groeit om een andere boom heen. De originele boom staat er niet meer, dus staat er alleen nog een groot omhulsel waar we zo in naar boven konden klimmen. Na deze middag gingen we weer terug naar het project, waar nog een feestje aan de gang is. Er word afscheid genomen van vrijwilligers en nieuwe vrijwilligers worden verwelkomt. We eten er samen met iedereen. We hebben echt een goed gevoel bij dit project, de kinderen zijn er erg blij en omhelzen je spontaan.

dinsdag 23 oktober 2012

De volgende ochtend vertrekken we om zeven uur, omdat we van hier naar Cape Coast willen reizen zo'n 400 km naar het zuiden toe. Van Nkoranza kunnen we met de tro tro naar Kumasi. Eerst nog wachten tot de bus vol zit, wat maar goed is ook, want lambertine heeft de sleutels van de kamer nog in de broekzak zitten. Deze nog snel teruggebracht. Ondertussen staat er een schattig klein geitje op een minder schattig plek naast de koffer van Annet achter in de bus. Hij staat er wel erg ongelukkig, dus Annet heeft even heel stiekem een kleine aanpassing in het touw gemaakt zodat hij gelukkig iets comfortabeler op de grond kan liggen. Opgepropt in de trotro gaat de reis beginnen. We zijn ietwat nerveus omdat we in het reisboek hebben gelezen dat de kans dat je een ongeluk krijgt met de trotro groter is dan dat je malaria krijgt. Gelukkig treffen we het met onze chauffeur, hij rijdt rustig en kijkt goed uit. Het zou twee uurtjes rijden zijn en we zijn dan ook 10 uur bij Kumasi. We moeten alleen nog naar het centrum. Wat een enorme grote, volle en drukke stad, we zijn blij dat we hier niet blijven. Twee uur later komen we eindelijk op het station in Kumasi aan. Iedereen wil wel wat verdienen hier, dus er staat gelijk een clubje ghanezen om ons heen om te vragen of we een taxi nodig hebben of waar we nu heen willen. we vragen een man om ons naar de bus van Cape Coast te brengen, want zelf denken we het niet te vinden in deze chaos. Zonder aarzelen pakt hij de koffer van Annet en zet hem op zijn hoofd en begint te lopen. Even later staan we bij de trotro naar Cape Coast, toch wel erg handig zo'n man. Hij blij met een ghanacedi en wij blij dat we niet in de chaos hoeven te zoeken. We gaan al in het busje zitten en in de tijd dat we moeten wachten zijn het net reallife reclamespotjes in de bus. Eén voor één komen verkopers van eten, drinken, zakdoeken, speelgoed, medicijnen en zalfjes binnen om hun product aan te prijzen.
Het begint al aardig warm te worden in de bus en gelukkig vertrekken we niet veel later, even wat verkoeling door de wind. Deze chauffeur maakt er een sport van om op onmogelijke momenten in te halen, zoals voor de bocht en voor de heuvel. Uiteindelijk gaat het allemaal goed, nou ja laten we zeggen, we hebben geen ongeluk gehad. Het voordeel van het roekeloos rijden is wel dat we mooi op tijd in cape coast zijn. Eigenlijk wilden we naar het Kakum National Park, maar na de hele dag rijden hebben we niet zo'n zin om nog een uur in een taxi te zitten. We zoeken snel een hotelletje uit in het reisboek en laten ons brengen door een chauffeur die voor Ghaneze begrippen een enorm bedrag vraagt. Na wat afdingen, brengt hij ons er heen met het idee dat het ergens ver en afgelegen ligt. Na vijf minuten rijden, zijn we er, we hadden het haast lopend kunnen doen. Nou je we hopen dat hij maar geniet van z'n oneerlijk verdiende geld.
We vergeten het snel want waar we nu zijn aangekomen is net een paradijsje. We hebben een hutje tussen de palmbomen en met tien stappen zijn we op het strand, heerlijk.