Maraaba!

Elke dag worden we door verschillende ghanezen gegroet, maraaba (welkom) of dasibaa naa (goede morgen) en we zijn al helemaal ingeburgerd en zeggen netjes naa (goed) terug.


Dinsdag 16 oktober

Toen we vandaag aan het les geven waren kwam de Chief van het dorpje waar wij les geven bij ons langs. In zijn allermooiste kleren om met ons op de foto te gaan, zoals hij een paar dagen geleden beloofd had.
's Middags liet Kamal (een oud student van om arm afrika, die nu werkt als verpleegkundige) ons het ziekenhuis zien waar hij werkt. De buitenkant van het ziekenhuis is een heel mooi modern gebouw. Maar van binnen viel het toch wat tegen. Ongeneerd liet Kamal ons alle kamers zien, ook waar doodzieke mensen lagen. Dat voelde voor ons af en toe wat ongemakkelijk, helemaal als de verpleegkundigen met ons op de foto wilden tussen alle patienten in.
Bepaalde afdelingen van het ziekenhuis waren overvol, er lagen veel mensen met een matras op de grond.
Toch was er ook een moderne afdeling aanwezig, wat te vergelijken is met een afdeling in Nederland.
Nadat Kamal trots zijn ziekenhuis had laten zien bracht hij ons terug naar het Catholic guesthouse.

Daar aangekomen wilden we gelijk op de fiets terug naar Sweeba, omdat we nog op de foto wilden in onze Ganese jurken voordat het donker werd. Maar aangekomen bij het Catholic guesthouse konden we de fietssleutel van Lambertine niet vinden, de sleutel bleek nog in haar fiets te zitten. Gelukkig stond haar fiets er nog. We dachten dat we nu eindelijk op weg konden naar Sweeba, maar nee hoor.. De band van Annet was lek…
Gelukkig was Saani in de beurt, onze redder in nood, en bracht hij ons naar een fietsenmaker.
Voor 0,50 ghana cedi werd de band van Annet weer keurig geplakt.
Aangekomen bij Sweeba hebben we onze Ganese jurken aangetrokken en een foto gemaakt. Shansia (de zus van Sweeba die ook bij ons in huis woont) liet ons zien hoe je een kindje op je rug vast kunt maken. Basid was het slachtoffer en mocht bij ons allebei op de rug, dit vind hij geweldig en hij was het er ook niet helemaal mee eens dat hij weer van onze rug af moest.
Later op de avond zijn we begonnen om plannen te maken voor onze laatste week hierin Ghana. Jaah dat is volgende week al. Waarschijnlijk vertrekken we a.s. zondag om nog het een in ander te zien hierin Ghana.


Woensdag 17 oktober

Er was vanacht een enorme regenbui, op zich is dat niet zo bijzonder maar ons dak is lek waardoor het wel wat vervelend is. Lambertine mocht nog hard aan het werk om onze spullen in veiligheid te brengen, want Annet sliep gewoon door..
Na deze zware nacht ging de wekker weer vroeg om naar het schooltje te gaan. Daar aangekomen troffen we een vedrietige Rachid (de zoon van de meester), hij had zIch helemaal verheugd om deze week te starten met de senior high scool. Maar het blijkt te duur te zijn voor zijn familie, zodat hij de opleiding niet kan volgen. Het is erg sneu voor hem, omdat hij ook ontzettend slim is.
Naar weer heel wat sommen te hebben gemaakt met de meiden ( ja ze kunnen inmiddels het alfabet en min/plus sommen maken). Gingen we naar de stad waar we hadden afgesproken met Mariam. Mariam is een meisje wiens opleiding door ons word betaald (de dochter van Asanna, zie vorig verhaal) we gingen met haar school spullen kopen. Nadat we wat schriftjes hadden gekocht voor haar, vertelde Mariam 3 uur naar haar school te moeten lopen en ook weer terug. Dit doet ze op haar simpele teenslippers, we besloten om een paar schoenen voor haar te kopen. Mariam koos in eerste instantie voor een paar slippers, omdat dit goedkoop is. Maar wij hebben haar aangeboden om een paar ''goede'' loopschoenen voor haar te kopen. Ze was hier ontzettend blij mee. Waardoor het voor ons ook ontzettend leuk was om met haar te winkelen.


Donderdag 18 oktober

Vandaag hebben we in de ochtend weer les gegeven aan de meisjes van de naaischool.
's Middags gingen we samen met Saani en Anneke bij twee gehandicapte kinderen langs. De kansen voor kinderen met een handicap zijn een stuk kleiner dan voor gezonde kinderen. Het eerste meisje waar we langs gingen mist één arm.
Het volgende meisje was 3 jaar en had een misvormd handje. Van beide meisjes zijn de families erg arm, via een stichting kunnen de meisjes naar school. Er is alleen geen geld voor schooluniformen en goede schoenen. Wij hebben besloten om dit voor de meisjes te bekostigen van het gedoneerde geld.
Saani zou ons weer op komen halen, tijdens het wachten besloten we ballonnen op te blazen voor vier kinderen die op straat stonden. Al snel hadden we een hele groep kinderen om ons heen staan te ruzien om een ballon.
Toen we beide meisjes bezocht hadden was het inmiddels alweer 16 uur en moesten we ons haasten om nog boodschappen te doen voor de avond. We hadden namelijk Sweeba beloofd om voor haar en de familie te gaan koken. We hadden in gedachten om patat en pannekoeken te maken. We dachten even snel langs de supermakt te gaan, maar dit viel wat tegen. De patat was namelijk uitverkocht en meel was niet te verkijgen. Dus er zat niks anders op om de ontzettend drukke markt op te gaan op zoek naar meel en een vervanger van de patat. Naar langs zoeken hebben we eindelijk alle ingredienten gevonden en hebben we aardappels gekocht i.p.v. patat.
Het koken op kolen was even wennen, maar gelukkig hielp Sweeba ons op weg. De pannekoeken smaakte goed, helemaal bij de kinderen..


Vrijdag 19 oktober

Vandaag was het de laatste dag dat we les geven op het schooltje. Daarom besloten we er om een gezellige dag van te maken. We speelden Bingo, dit vonden de meiden erg leuk en het was erg spannend wie er een prijsje won. Het enthousiasme was erg groot, helemaal omdat de meisjes nooit wat krijgen.
Toen we ook nog trakteerden op een flesje fris en een koekje, waren ze helemaal niet meer te houden in hun enthousiasme! Het was een ontzettend leuk afscheid, we gaan ze nog missen..
Smiddags hebben we een ontzettend leuk afrikaans stofje gevonden, waar een naaister een tas van gaat maken voor ons.. En we hebben geluk ze heeft hem morgen al af, dus we kunnen hem zondag meenemen, want dan vertrekken vanuit Tamale naar het hand in hand project.
Ook gingen we nog bij de groepgehandicapten langs, om wonden te verzorgen. Dit was onze laatste dag, maar helaas de wonden zijn nog niet genezen. Maar we hebben geluk, Sweeba heeft twee nieuwe gasten en zij zijn nederlandse verpleegkundigen. Met hun hebben we afgesproken dat zij de wondzorg van ons gaan overnemen, dat is helemaal geweldig!