Alweer onze tweede week in Ghana!

maandag 8 oktober

Vandaag hadden we een makkelijke ochtend op de school, de leraar (mr. Rachid) ging namelijk les gegeven over hoe je maten op moet nemen. En wij mochten de les ook volgen. Ook hebben we onze stoffen gegeven, zodat de meisjes aan de slag kunnen met onze jurken.
Smiddags gingen we naar de gehandicapten om de wonden te verzorgen. Er komen steeds meer mensen met andere lichamelijke problemen, zoals schimmelinfecties op allerlei lichaamsdelen. Over één meneer maken wij ons wat zorgen, hij heeft een ontstoken oog waar hij om heen allemaal wondjes krijgt. Deze meneer spreekt geen Engels, daarom vertaalt Saani hem. Volgens Saani kan hij niet naar het ziekenhuis, omdat hij dan een injectie zou krijgen waardoor hij zou overlijden. Hier is Saani helemaal van overtuigd, dit is lastig voor ons om te begrijpen... En hem overtuigen dat het goed is om met de meneer naar het ziekenhuis te gaan lukt ons ook niet.


Dinsdag 9 oktober

Toen we vanochtend op het schooltje aan kwamen, keken we raar op toen we mr. Rachid op de grond in zijn kantoor zagen liggen. Hij bleek ziek te zijn, malaria dacht hij zelf. Hij kon niet naar huis, omdat er geen vervanger was om de meisjes les te geven. De ziektewet kennen ze hier in Ghana niet..
Smiddags gingen we samen met Anneke bij een basischool kijken, de kindjes waren erg lief en wilden allemaal een hand van ons vasthouden. Dit was een particulier schooltje waar de ouders een kleine bijdrage per maand voor moeten betalen (5 ghana cedi). Je ziet duidelijk verschil met een parcticuliere school en scholen van de overheid. De klassen zijn veel kleiner en de kinderen krijgen veel aandacht. Er zat zelfs een verstandelijk gehandicapt kindje in de klas, wat hier bijzonder is. Meestal worden verstandelijke gehandicapten kinderen weg gestopt. Nadat de schoolkinderen voor ons gezongen hebben, besluiten we nog even bij de meneer met het ontstoken oog te gaan kijken. We hebben Saani zover gekregen, dat we de meneer meenemen naar een arts in Tamale die gratis werkt. We beloven dat we zorgen dat de meneer geen injectie krijgt. Helaas is de dokter niet op zijn praktijk aanwezig, de verpleegkundige die wel aanwezig is geeft aan dat we met de meneer naar een oogarts moeten.
We besluiten eerst naar een drogist te gaan, om medicijnen voor de meneer te halen en dit eerst uit te proberen (de drogist hier is net een apotheek, je kunt ervan alles zonder recept krijgen).


Woensdag 10 oktober

Nadat we vandaag les hebben gegeven, laten we lekker luxe onze voeten verzorgen, door de pedicure die naast het schootlje zit. onze voeten worden gewassen, gezalfd en gelakt voor maar 6 ghana cedi..
Ook gaan we nog even bij de gehandicapten langs. Het ontstoken oog van de meneer lijkt iets op te knappen. Ook komt er een jongetje van ongeveer 7 jaar met een hele naare wond op zijn kuit. De vader van het jongetje is ons erg dankbaar voor de gegeven wondzorg en nodigt ons uit om het paleis van zijn vader te komen bekijken, deze blijkt chief van het dorp te zijn. (dit is een functie waardoor je veel aanzien hebt in het dorp).
De chief is niet aanwezig, maar de man staat erop dat we hem a.s. vrijdag komen bezoeken. In het ''paleis'' staat een soort troon waar de chief op zit wanneer hij aanwezig is.
Ook moesten we verplicht op de foto met het paard van de chief, waar de chief 2 keer per week een rondrit mee maakt door het dorp.
De chief heeft 4 vrouwen die allemaal in een hutje wonen, wat aan het ''paleis'' grensd. Heel leuk allemaal om te zien.
En tot slot kregen we ook ons eerste huwelijksaanzoek, de vader van het jongetje had namelijk één vrouw, maar wilde er graag nog twee bij hebben.. Maar helaas we vonden het paleis niet mooi genoeg om daar ons intrek in te gaan doen!
Vanavond hadden we een feestje! De zoon van Saani, Ashraf werd namelijk 1 jaar. Wij, Anneke, Shafik en Saani junior hebben heerlijk bij Saani en zijn vrouw Binto en Ashraf gegeten. Natuurlijk hadden we ballonnen en slingers mee en hebben we voor Ashraf gezongen. Ook hebben we pannekoekje gebakken, die erg in de smaak vielen. Ook bij de hongerige buurkinderen die steeds terug kwamen om een pannekoekje te halen.


Donderdag 11 oktober

Vandaag lieten de meisjes van de naaischool trots, onze Ghanese jurken zien! Ja ze zijn af! Ze zijn erg mooi, alleen nog een bruin kleurtje en we zijn net echte Ghanezen.
Tijdens onze fiets tochten van het schooltje naar het huis van Sweeba blijven we ons af en toe verbazen. We zijn er inmiddels aan gewend, dat mensen continu toeteren, dat er 3 mensen op een scooter zitten en dat er mensen op het dak van een auto zitten. Maar vandaag reed er een brommer voorbij, waarop 2 jongens zaten met 2 schapen.
Dit hadden we nog niet meegemaakt!
Even later reed er een bus langs waar zelfs twee koeien op stonden, geen idee hoe ze die erop krijgen.. Helaas was ik te laat om een foto te maken.